Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως: Ο Ηγεμών

Πάει λίγος καιρός που αναφερόμουνα στον "Ηγεμόνα" του Μακιαβέλλη. Όπως είχα αναφέρει σ' εκείνη την ανάρτησι, προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο Μακιαβέλλης ήταν ο κυνικός ραδιούργος μισάνθρωπος εισηγητής του μακιαβελλισμού, αλλά ένας πρωτοπόρος πολιτικός επιστήμων.

Είτε δεχθούμε, όμως, ότι ο Μακιαβέλλης εισηγήθηκε τον μακιαβελλισμό διότι επίστευε σ' αυτόν, είτε ότι απλώς περιέγραφε την ιστορική πολιτική πραγματικότητα, έχει μεγάλη αξία να αντιπαραβάλλουμε τον "Ηγεμόνα" του, ο οποίος είναι προϊόν της δυτικοευρωπαϊκής σκέψης, με τον Βυζαντινό ομόλογό του "Ηγεμόνα" του Φωτίου του Μεγάλου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Βεβαίως, κάθε μελετητής της Βυζαντινής γραμματείας γνωρίζει ότι ο Φώτιος δεν συνέγραψε ουδέν έργο υπ' αυτόν τον τίτλο. Πράγματι. Όμως, η "προς τον Μιχαήλ τον Άρχοντα Βουλγαρίας" επιστολή του υπό τον τίτλο "Τί εστιν έργον άρχοντος" (επιστολή Η΄), γνωστή και ως "Επιστολή προς Βούλγαρον Ηγεμόνα", εμπεριέχει το Βυζαντινό ανάλογο του "Ηγεμόνος".

Αυτό διείδε ο γεωπόνος Παναγιώτης Χρ. Καραγεώργος και το αποτέλεσμα είναι μία αρτιότατη έκδοσι του 2007 από τις Εκδόσεις Αρμός, με μετάφρασι και σχόλια του Ιωάννη Πλεξίδα, προεισαγωγή του Μάριου Πλωρίτη και πρόλογο του Χρήστου Γιανναρά.

Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: Τι είδους άρχοντες επιθυμούμε σήμερα;